Tregoni vjersha...

Ketu mund te tregoni cjersha nga me tew ndryshmet ja po filloj une:

Poezi per femijë:

Abetares...

Abetare, Abetare,
Je e dashur, ledhatare,
Je e mir si manare,
E mbl, e mbl fare.
Ti pr dijet je buronja
Qumsht nne ke n shkronja,
Qumsht nne, fjal eti,
Er lulesh, dallg deti,
Fllad, puhiz plot freski.
Dhe shkreptima, dhe stuhi,
Er mjalti luleshqerr,
Por dhe spec edhe piper,
N u dashte ndonjher...

Abetare, libri i par,
Ti msove shkenctar,
Ti msove sa shkrimtar
Dijetar dhe bujq n ar...

Abetare, Abetare,
Ledha-ledha ledhatare
do t marrim pas pr fare,
Pas pr fare si manare.

N çdo klas, prgjithmon
S't harron kjo zemra jon...

KOMANDANTI ËSHTË I GJALLË





Re të zeza mbuluan Prekazin
Shumë çetnikë e nxinë lëndinën
Adem Jashari dredh mustakun
Dhe në çark e puth martinën.


Në nishan të pushkës së gjatë
Pak më tutje Shaban plaku
I betuar n`shqiponjë t`flamurit
Për të gjallë s`lëvizë nga pragu.


Nga frenxhia bërtet Hamza
Si kreshnikët në ditë të veta
Heu çetnikë ju farë e fëlliqur
Jo s`ka vdekur Azem Bejta.


Krisën pushkët përnjëherë
Si rrufetë që bijnë nga qiell
Gjoksin Hamza i vë gjyles
N`ato çaste u ndal dielli.


Si dragoi zjarr qet nga goja
Luftë e këngë Ademi i nisë
Sikur kosa që rrëzon barin
Rrëzon çetnikët ballëqëndisë.


Komandanti është i gjallë
Legjendë u bë ky emër
Gjithë shqiptarët kudo janë
Komandantin e kanë në zemër.



PARA VARRIT TË KOMANDANTIT

(Një ushtar i bataljonit “Atlantiku”)





Larg në Amerikë ishim
Mendjen n`Kosovë e kishim,
N`jug t`Evropës plakë
Kosova digjej flakë.
Formuam “Atlantikun”
Kaluam Atlantikun,
Të veshur me barot
Kosovës t`i dalim zot.
Rezezat i shporrëm qiellit
Për rrezet e ngrohta të diellit,
Erdha në Prekaz o trim
Edhe sot je komandanti im.
Buza më dridhet në vaj
Mos më qorto pse qaj,
Deri në fund të kësaj bote
S`harrohet lavdia JOTE.

MË THANË…




Më thanë lulet
Na merr në vjershë
Vjersha do behar,
Më thanë bletët


Ç`bëjmë ne pa lulet
Vjersha do nektar.
Më thanë fëmijtë
Na merr edhe neve


Vjersha do rritë,
Më tha dielli
Lulet, bletët, fëmijtë
Nuk bëjnë dot pa dritë.


Më tha shiu
Edhe unë do të vi
Pa stuhi e erë,
Si do të rriten lulet


Si do të rriten fëmijtë
Kur s`shohin ylberë.
Ua hapa derën
Luleve, bletëve
E fëmijëve përnjëherë,


Hyri edhe dielli
E mora dhe shiun
Vjersha u bë ylber.


Më tha trimi
Me pushkën time
Edhe unë do të vi,
Ju asnjë pa mua
Fare s`keni vlerë
Po s`patët liri.





LIRISË





Në Likashan e Drenicë


Lirisë iu gëzua edhe guri


Në fshat mbi gjashtë lisat


Lirshëm valon flamuri.





Liria ka aromë lulkuqeje


E ngjyrosur me ngjyrë gjaku


Ajo ka flatra sikur pëllumbi


Vjen e na përgëzon te pragu.





Dhe ju pyetni kush e solli


Nga Bajgora n`male të Sharrit


Në gjithë Kosovën atë e solli


Ushtria e Adem Jasharit.





SHUMË DEGË NË NJË TRUNG





Në Likashanin shkëmbor


Janë gjashtë lisa shekullor


Me degë të gjëra lisat bung


Që të gjashtët në një trung.





Istikam i UÇK-së dikur


Sot mbi ta valon flamur


Duke biseduar me ta


I pari lis kështu më tha:





Jam Shqipëria, zemra ime


A e sheh nuk jam jetime


I dyti lis më kapi për dore


Unë-tha-jam Kosova Lindore.





I them të tretit ti kush je


-Ilirida si s`më njeh





Me Kosovën këtu rrimë


Kemi pranë dhe Qamërinë


Me Plavë-Gucinë mish e asht


Sa shumë degë, por një trung
bashkë.





Kështu të gjashtët jemi rritë


Bashkë i përballuam stuhitë


Na u zgërdhinë bishat me dhëmbë


Por gjithëherë qëndruam në këmbë.

Poezi Romanike:

O zemer e mjere

O zemer e djegur Ta puthje nje here Pa le te kishe vdekur T'ja puthje nje here syte Ta plotesoje deshiren Le te mbeteshe pa drite Do ti mbaje mend fytyren Eh si eshte ndertuar kjo bote Themelet dot nuk ja gjen Germon, por mundi te iken kot Se ne drite asgje nuk kren Ketu lindi gezimi Ketu lindi perpjekja Me tutje hidherimi E me tutje vdekja Vitet jane duke kaluar Dita diten zevendeson Dhe njeriu i shqetesuar Ti ktheje prapa kerkon Me falni qe shkruaj keshtu Kjo eshte menyra ime Nuk kisha rruge tjeter Histori eshte jeta ime Zemren e qeshur, te gezuar Kur dikush e ngacmon Sjo me s'ka per te pushuar Por vetem helm leshon.

Kthim i pamundur

ketu,
s'degjon nje gje te mire,
mes te ftohtit te dimrit,
kur ngrin liqeni,muroset si beton,
kur mbart peshen e ndarjes se peshtire,
"do kthehesh?"-pyet zeri i
nje gruaje ne telefon
"a ka mbetur tek ti ndopak
mall e deshire?"...
s'degjon nje fjale te mire nga miqte,
nga televizori llafazan
ngjyra-ngjyra por pa shpirt
asnje lajm zemerngrohes
nga horizonti i ngrire,
pervec ndonje avioni rrugehumbur
qe shket ne qiellin e hirte.
"s'ka mbetur ne zemren tende
asnje fije meshire?"...
prape,s'merr nje shenje te mire e te mbare,
kur nisesh nxitimthi-nevrikosur,
tendosur si nje tel
shtenguar fort ne kitare
eshte vone ta riparojme dashurine e leckosur,
i vone zeri i nje gruaje
qe therret mbas duke qare...
ketu,s'degjon njeriu nje gje te mire,
ne hasmeri me dimrin,brenda ngujuar,
nje zile telefoni,
e zeri i saj i mpire
me lot i lagur,me boren qe bie ngarkuar.
"a do vish,ta perzesh dimrin
me diellin ndaj te gdhire?"...

Mundesia per te me dashuruar...

Dhe u merzita se qeni nje udhetar i lodhur,
ne stacionet e ftohte e te larget te autobuzeve inter-urbane,
dhe nga canta plot me letra te cjerra
mbushur me vargje te palexueshem e pa vlere...
Une do ti nderroja keto,
me nje kafe te pire bashke me ty, te Bar Dashuria,
ne nje mbremje tiranase te bere qull...
Atehere ne Tirane, s'pushonin shirat,
Dhe politika e kish helmuar cdo pellg ne rruge
e cdo gota ne lokale...
emisionet e lajmeve, propozonin udhetime,
hedhje stresi, piknik ne Dajt
e budallalleqe te tjera si keto,
kurse une,
do ti lija te gjitha, thjesht per nje capitje
krah teje andej nga Shetitorja...
Dhe emisionet genjeshtare te lajmeve, udhezonin te visheshim trashe,
te flisnim per politike, e te merrnim pjese
ne mitingjet protestuese ne sheshin me te madh te Shqiperise,
e une,
nuk nuk pata kurre ftohte, rrugeve te Tiranes,
dhe kurre s'fola per te flamosuren politike,
une thjesht, preferoja te kembeja dy fjale me ty,
ulur mes qetesise se lagur te shiut,
ne stolat e kalbur te Qytetit Studenti...
Dhe atehere une behesha autobuzi qe hipje ti,
dhe beja gare me gjithe taksite,
e perhere,
enderroja ecjen tone te shkujdesur krahperkrah,
nen veshtrimin e pemeve dhe te zogjve te lagur,
nga Kodrat e Liqenit...
Dhe perhere, emisionet e lajmeve,
rekomandonin ilace e mjeke popullore,
e mua asnjeri s'me beri derman,
dhe as syte e ftohte fshehur mbas syzeve nuk me thane gje,
une enderrova vec nje shikim tendin,
ne mbasditet e perbaltura nen shi,
neper rrugicat e Qytetthit Studenti...
Dhe si perfundim, u merzita se qeni
nje rrugetar i rraskapitur neper stacionet e ndritshem e te ftohte
nderkombetare, dhe nga biletat e lemuara te avioneve pa shpirt,
e une, une,
Desha vetem mundesine, qe ne te dy te rrinim
mbeshtetur te njeri tjetri
ne nje autobuz-urban,te shkaterruar qe gulcon
rrugeve te Tiranes...
Ndersa emisionete merzitshem te lajmeve, benin reklama llotarish,
e ulje cmimesh fluturimi,
dhe njerzit s'me kuptonin neper mbasditet e qullura te Tiranes,
kur une, shkruaja vargje te palexueshme e te pavlera per ty,
e kur vizatoja emrin tend ne xhamat e mjegulluar
te autobuzeve te lodhur urbane...
une,
te gjitha keto, do ti flakja tej, vetem per mundesine
qe ti te me dashuroje...

ashuria jote


Dreq o dreq!
me mbyte me kete furine tende,
ashtu sic mbyt cdo sekonde
vala bregun,
si buke me djathe shpirtin ma hengre,
me do te gjalle apo te vdekur?
s'te pelqej keshtu sic jam?
une s'mund te ndryshoj,
s'jam prej plasteline,
s'jam serbi qe naten te te sulmoj,
ti s'je thika tradhetare
qe me ngulet mbas shpine.
C'ben keshtu, me shterngaten tende,
me mbyte ashtu sic mbyt
vala shkembin.
si Prometeut melcine ma hengre,
gjithe qelizat e trupit me therin,
me dhembin.
Djall o djall!
me fundose , sic fundos vala bregun,
s'e kuptoj,
ti, me do te gjalle apo te vdekur?

Poezi pa emer

nuk mjaftuan netet, ditet,
nuk mjaftuan kohet qe u ngrohem ne diell,
s`mjaftuan mundimet qe na rraskapiten,
as krenaria jone qe endet ne qiell.
jo s`mjaftuan netet as ditet...
nuk mjaftoi dhimbja deshperimi
thyerjet e zemres qe i beme zakon,
buzeve ndoshta ngeli gezimi
se as mua as ty askujt si takon.
s`mjaftoi dhimbja deshperimi...
s`mjaftuan fyerjet thashethemet,
ne rruget e jetes zenkat dhe merite,
fjalet me banale nga me ekstremet,
te na benin te heshtnim nje dite.
s`mjaftuan fyerjet , thashehemet...
s`mjaftoi denimi qe na dha Zoti,
nuk deshem ti mblidhnim mendte e kokes,
i harxhuam ditet ashtu kot se koti,
duke prishur e shkatrruar cdo skaj te botes.
se nuk mjaftoi denimi qe dha Zoti...
prishem dhe shkaterruam mijra zemra,
mijra fytyra shpesh i ngurtesuam,
dhe qeshem pastaj te lumtur si kucedra,
kucedra qe vdekjen tone harruam.
ne prishem e coptuam mijera zemra...
ngritem koken pastaj kerkuam fajtoret,
hodhem tonalata balte mbi njeri tjetrin,
e mbrojtam veten me fjalet me te mira qe kane fjaloret,
dhe kurre nuk heshtem te degjonim te vjetrit.
se ne ngritem koken kerkuam fajtoret...
s`mjaftoi per ne te ligjte kjo bote,
megjithese jetuam si te babezitur,
dhe tani cdo gje eshte e kote,
heshtim fajtore vdekjen duke pritur.
s`mjaftoi per ne te ligjte kjo bote...
s`mjaftuan as profetet me thirrjet e Zotit,
as engjejt e Tij qe po na keqyrin,
s`mjaftoi jeta qe shkoi kot se kotit,
se vec nj grusht dheu do t`na mbushe syrin.
se nuk mjaftuan as profetet e Zotit...

Dhimbja e kesaj bote !

te gjitha lutjet drejtuar Zotit,
rrodhen e rrodhen nga buzet,
dhe me pas pikat e lotit,
shkane nga syte e rane mbi udhet.
ne balten e ketij qyteti te shurdhet...

te gjitha thirrjet drejtuar njerzve,
u coptuan ne gerxhet e mosperfilljes,
u betova te hesht ne jete te jeteve,
si derish, larg botes,prane dhimbjes.
si nyje qe si dorezohet kurre zgjidhjes...
ushtat e fatit me qelluan sot,
e une rashe ne balten e jetes me dhimbje,
ilact e kesaj bote s`me sherojne dot,
as hena as yjet as dielli i kuq ne lindje.
mes baltes jam, me boten ne grindje...
qesh bota me syte e mi te vdekur,
ne balten e peshtire te kesaj jete,
e i lutem Zotit me nje ze te mekur,
qe te me marre dhe mua atje ku eshte, me vete.
larg cdo gjeje, genjeshtre ,te vertete...
********
te gjithe njerzit bien ne deshperim, dhe pesimizmi behet pjese e pandare
e jetes sone. nuk me pelqen po ja qe biem ne te dhe askush nuk mund te na
nxjerre.me vjen ne mendje nje strofe qe nuk di se ne c`fletore e kisha
shkruar: shpesh

nuk me pelqen
te rri si i braktisur,
dhe kur jam i merzitur kot se koti te qesh.
as ngushellim
te kerkoj per ate qe ka ikur,
nuk e pelqen, po detyrohem ti bej shpesh...

Eja...


"eja me diellin,
eja, dhe perpije detin,
merre boten, falma qiellin"...
Xh.Spahiu
eja,
ahere kur era te gremise
mes baltes dhe gjethet e fundit,
kur lumenjte kalteroshe
(dhe syte e mi)te turbullohen,
kur pemet e zhveshura me paturpesi
deget lakuriqe te tundin,
kur pellgejt mes kalderimit me akull te mbulohen.
eja,
me henen ndricuar muzgjeve,
kur veshet te te dhembin
prej zhurmes te makinave,
kur kerrkush mos te te njohe me rrugeve,
shfaqu si nje afishe larushe ne xhamat e vitrinave.
eja
ahere kur bota e ndyre
ne surrat te te plase deren,
kur si xhind i xhidosur duart te te dridhen,
s'ka gje!sill me vete dhe shterngatat dhe eren
dhe kujtimet hidherake qe s'mund te hidhen...
eja,
se ne qilar kam ruajtur per ty ne torbe me molle,
dhe mbi prush dy misra te pjekur,
u pa puna,te jap bluzen time se je veshur holle,
e ne mesnate si lugate
rreth oxhakut do hame buke te thekur...
eja,
duku kur ditet te filloje te numroje dhjetori,
kur lumenjte dhe syte e mi
kalteroshe te turbullohen,
jo kur te plakur, te jetojme nga zorri,
jo ahere kur varret me ferra te ne mbulohen.
eja,tani se malli si dreqi na mori,
jo ahere kur emrat ne kete bote te na harrohen...
eja,
me muzgun e zverdhur nga hena,
eja para se buket e thekura te ftohen...

Dhurata e Zotit...

Dheu im!
I embeli! perkulem te puth,
Ti me le mbi buzet e mia
nje cope balte te dashurise tende,
S'kam vend tjeter ne bote vec teje,
ku mund te ngre nje kasolle,
te mbjell hardhi,
te kullot bagetite
qe Naimi mi la amanet,
ku mund te luaj me shoket si cilimi,
te cjerr gjunjet, te gervisht hunden,
te pi uje ne pellgjet,
te mbledh molle , e manaferra,
e te fle mbi ty,
te martohem pastaj,
dhe femijet e mi harrkate te
laterzhyhen ne balten,
ne mjalten tende...
Ty te kam, Dheu im,
Ti je dhurata e bukur nga Zoti,
mjere ata qe nuk ta diten vleren,
dhe u enden neper shkretetire...
Te puth,
ndiej ne gjuhe shijen e djerses,
se gjyshit,
Adhetine e gjakut te deshmoreve,
Lotet e kripur ne grave,per burrat ne kurbet,
Shijoj Dashurine Hyjnore,
Ate te paren, qe Adamin e krijoi
prej baltes tende...
Dheu im!
I embeli, shtrihem te vdes,
e shpirtin t'ja dorezoj Zotit,
Dhe pastaj mbulohem me ty,
Sepse ti me do edhe keshtu, te vdekur.
Dheu im!
I embeli im!

Puthja e duarve te rrudhura..

(Gjyshes time)
Me ler te ti puth duart
qe jane rrudhur,
si kodrat e ketyre aneve,
ato duar,qe dikur
buke u dhane partizaneve.
Dhe te ve koken,
ne preherin tend,
te me tregosh si dikur perralla,
nga ato qe s'gjenden ne asnje vend,
dhe te ma kete ziline gjithe mehalla.
gjumi te me munde,
ne ritmin e ninullave
qe ti kendon per mua,
te me lemosh ballin,
aty ku fati im u shkrua.
te me mbulosh pastaj,
kur te zbulohem naten,
kur te kollitem...
te shqetesohesh kur me humb,
se mos ujrave mbytem.
me ler te ta puth ballin,
ate te rrudhurin,
mbushur me brazda hallesh,
mua te paudhin,
te perkedhelurin tend
djegur mallesh.
kam malli per ty ketu ne shpirt,
qe ushtaon
si mijera zera tellallesh...